Cerber - Mammothian (2012)

Olsztyński Cerber nie próżnuje. Od pierwszej EP’ki „Mad at the Soul” minęło zaledwie kilka miesięcy,  a już dostępny jest kolejny materiał. „Mammothian” dostarcza słuchaczom nowej porcji muzyki spod znaku hardcore/sludge, jednak zawarte tam kawałki trudno jednoznacznie sklasyfikować. Poza ciężarem i brudem dużo tam także dobrych melodii i chwytliwych, wpadających w ucho refrenów. Ci, którzy słyszeli debiut zespołu na pewno poznają w tym dzieło olsztynian, ale pojawiają się też nieznane dotąd akcenty.

Nowa EP’ka zawiera pięć utworów, co daje łącznie około 20 minut muzyki. Pierwszy na liście „My Tribe” to aż ponad siedem minut grania utrzymanego w stonowanym tonie. To, co wyróżnia ten numer to wykrzyczany, ale spokojny refren. Poza tym kawałek jest trochę za bardzo jednostajny i średnio pasuje mi na otwarcie listy. Przydałoby się coś z większym kopem, jak chociażby „Demon, który spaceruje z księżycem”. W tym numerze wszystko jest na miejscu. Świetny riff i refren, w którym łączą się wykrzykiwane i czyste partie wokalu sprawiają, że to moim zdaniem najlepszy numer na płycie. Przebojowy refren sprawia, że stylistycznie nie jest to czysty sludge, ale sami muzycy od zawsze deklarują, że w ich muzyce krzyżują się różne wpływa, a i ja nie widzę problemu, bo numer jest naprawdę przedni. Kolejny kawałek na rozkładzie, czyli „Krew na duszy”, to z kolei rzecz, która przypadnie do gustu sludge’owym purystom. O zgrabnych melodiach nie ma mowy, jest za to dużo brudu i ciężaru, a wszystko utrzymane w powolnym, ociężałym tempie. Jednak nawet do takiego bagna wkrada się trochę powietrza w postaci krótkich wstawek nieprzesterowanej gitary. Taka zagrywka stanowi ciekawy kontrapunkt i dobrze rozładowuje gromadzące się w numerze napięcie. Rozładowaniu atmosfery służy także krótki, instrumentalny „Pain is omnipresent”, który przenosi słuchaczy w rejony nieeksploatowane wcześniej przez Cerbera. Zupełnie niecerberowy jest też początek ostatniego na EP’ce „No Kings”. Numer rozpoczyna się od lekkiego intra i zaśpiewanych „na czysto” partii, ale już po chwili wyjaśnia się, że wszystko jest po staremu. Znów pojawia się patent dobrze znany z poprzednich kawałków, czyli ciężkie zwrotki i lżejszy, bardziej melodyjny refren. Do tego dochodzi jeszcze krótka solówka.

W porównaniu do „Mad at the Soul” słychać, że zespół cały czas się rozwija i szuka swojego stylu. Jest o wiele bardziej różnorodnie niż na poprzedniej EP’ce, co można uznać zarówno za wadę jak i zaletę. Poprzednie wydawnictwo było bardziej spójne i numery miały według mnie większego kopa. Tutaj mocne uderzenie stanowią polskojęzyczne kawałki, poza tym jest dużo eksperymentowania. Na tą chwilę odrobinę wyżej stawiam debiutancki materiał grupy, ale „Mammothian” też jest dobre, choć prezentuje trochę inne oblicze grupy.