Co przyniesie Burn It Down?

Na początku tego tygodnia do Sieci trafił utwór Burn It Down, najnowszy singiel Linkin Park. Formacja jednocześnie ujawniła, że 25 czerwca ukaże się płyta pod tytułem Living Things. Muszę przyznać, że miałem mieszane odczucia, kiedy zobaczyłem na facebookowej tablicy link do utworu promującego krążek. Z jednej strony cały czas pielęgnuję w pamięci wspomnienia po dwóch pierwszych płytach kapeli, ale jednocześnie obawiam się, że zespół dalej będzie brnął ścieżką, którą obrał w ostatnim czasie. Zamiast jednak tracić czas na tego rodzaju dywagacje lepiej przejść do konkretów i sprawdzić co może zwiastować Burn It Down

Już na wstępie trzeba zastrzec, że jest na pewno o wiele lepiej niż na A Thousand Suns. Singiel to wpadający w ucho numer, z wyraźnie dominującymi partiami wokalnymi Chestera. Ten na szczęście śpiewa z odpowiednią energią i dynamicznie, dzięki czemu zdecydowanie bliżej tu do klimatów z Minutes To Midnight niż do albumu z 2010 roku. Przeciwwagą dla czystych partii wokalisty są pojawiające się pod koniec wersy rapowane przez Shinodę. Mocno brakowało mi tego na A Thousand Suns, a jak dla mnie, uzupełniające się partie śpiewane i rapowane to jeden ze znaków firmowych Linkin Park. Żeby nie było jednak zbyt optymistycznie, to trzeba też wspomnieć o tym co nie przypadło mi do gustu. W zasadzie podstawowy i najpoważniejszy mankament to trochę dyskotekowy klimat nagrania. Beat jaki pojawia się w singlu jest przyjemny dla ucha i sprawia, że numer idealnie nadaje się do promowania płyty, ale raczej nie o to chodziło tym wszystkim, którzy czekają na powrót do korzeni. Pod tym względem Burn It Down ponownie nawiązuje bardziej do 

Minutes To Midnight niż chociażby do, mojej ulubionej w dorobku grupy, Meteory.

W związku z tym czekając na Living Things można przyjąć stanowisko optymistyczne lub pesymistyczne.

Przy pierwszym z nich należy zakładać, że panowie z Kalifornii wybrali do promowania albumu kawałek, który ma największe szanse na dobrą sprzedaż i pojawienie się we wszelkiego rodzaju stacjach muzycznych. Zaserwowanie mediom i szerokiemu audytorium numeru chociażby o połowę ostrzejszego mogłoby spowodować spadek zainteresowania nadchodzącą płytą, a tego przecież żaden rozsądny twórca nie chce. Jednocześnie przyjmując taki sposób działania można by pokusić się o zapowiadany w wywiadach powrót do korzeni i dawnego stylu. W takim tonie wypowiadał się chociażby Chester Bennington, który wyraźnie przyznawał, że na ostatnim krążku grupa poszła za daleko i teraz należy wrócić w bardziej znane rejony. Oczywiście nie ma co wymagać, aby Linkin Park nagrywał kolejne kawałki w stylu One Step Closer, ale powrót do pozbawionego komercyjnego sztychu nu-metalu byłby naprawdę mile widziany.

Patrząc jednak pesymistycznie i co tu dużo mówić, chyba także bardziej realistycznie nie ma co robić sobie zbyt wielkich nadziei. Co prawda grupa zapowiada odejście od zabójczego dla niej eklektyzmu jaki pojawił się na A Thousand Suns, jednak nie musi to wcale oznaczać powrotu do starego stylu. Wręcz przeciwnie, odejście od koncepcji z 2010 roku może być motywowane tym samym, co brak powrotu do „klasycznego” dorobku. Po prostu zarówno elektroniczne brzmienia jak i nu-metal nie przypadają do gustu szerokiemu odbiorcy. Pozostaje wówczas trzecia droga jaką wręcz idealnie prezentuje Burn It Down. Nie ma tam już pokręconych eksperymentów, są zachowane pozory dawnej stylistyki ale wszystko ugładzone tak, aby trafiało w gusta przeciętnego odbiorcy. Swoją drogą to chyba najgorsze rozwiązanie, bo wolałbym już żeby zespół wkroczył na następną ścieżkę i improwizował z kolejnymi rozwiązaniami niż potulnie poddał się wymaganiom masowego słuchacza.

Co z tego wyniknie? Przekonamy się już 25 czerwca. Pewnie będziecie mogli przeczytać o tym na Rockomotive, bo znając życie, z sentymentu dla zespołu dam się namówić na Living Things. Pytanie tylko czy będę potem tego żałował, czy może znajdę tam chociaż jakieś pierwiastki znane z pierwszych płyt?