Luxtorpeda - Robaki (2012)

Pacta sund servanda. Obiecałem recenzję „Robaków”, tak, więc dziś obietnicy dotrzymuję. Jeśli do tej pory nie przeczytaliście jeszcze wpisu na temat spotkania z autorami krążka to polecam nadrobić lekturę (znajdziecie ją tutaj) przed zapoznaniem się z dzisiejszym wpisem. Od premiery nowego dzieła Luxtorpedy minął już tydzień. Przez te siedem dni czasu na zapoznanie się z materiałem było wystarczająco dużo, aby dokładnie przyjrzeć się wszystkim elementom. Dlatego dziś dla odmiany nie będzie tradycyjnej recenzji, ale postaram się raczej dzień po dniu ukazać jak układały się moje relacje z „Robakami”.

Dzień pierwszy – czyli oczywiste oczywistości – Po powrocie ze spotkania z Luxtorpedą zabrałem się  do przesłuchania całego krążka. Pierwsze utwory, jakie zapisały mi się w pamięci podczas tego premierowego zetknięcia, to trzy początkowe numery ("Hymn" znałem już wcześniej, dlatego tutaj się do niego nie odnoszę).  Na pierwszy ogień poszły, więc najbardziej przebojowe i  najłatwiejsze w odbiorze kompozycje. „Psy Pawłowa” i „Serotonina” dają dobrego kopa na początek i słuchacz nie zdąży się nawet dobrze obejrzeć, a już nadchodzi „Amnestia”. Ta z kolei jest już trochę bardziej wyważona – dalej jest sporo czadu, ale pojawia się powoli zapowiedz tego, co czeka na słuchaczy dalej.

Dzień drugi – "Gdzie ty jesteś?" – z początku płyty przeskakujemy od razu do końca. Kiedy nasłuchałem się już najbardziej przebojowych kawałków, moja uwaga powędrowała w zupełnie inne rejony. Utwór pochodzący z repertuaru Pięć Dwa Dębiec znajduje się na drugim biegunie, jeśli szukamy odniesienia do kompozycji, o których mowa wyżej. Jest spokojnie, jednostajnie, pojawiają się kobiece wokalizy. Dobrze koresponduje to z poważnym tekstem, jaki monotonnie wyśpiewuje Hans.

Dzień trzeci – eklektyzm – na „Robakach” znalazłem dwa kawałki, które trudno mi zinterpretować inaczej niż jako zabawę z formą. Pierwszy z nich to „Mowa Trawa”, który jednoznacznie przywodzi na myśl thrashową stylistykę. Rozpędzona gitara, świdrujące solówki – wszystko się zgadza. Niezmienny w stylu Luxtorpedy pozostaje tylko wokal Hansa. „Tajne znaki” to z kolei popis wokalny. Użycie amerykańskiego akcentu do polskiego tekstu sprawdza się w tym przypadku doskonale. Na tą chwilę to chyba zresztą mój ulubiony kawałek na płycie.

Dzień piąty – Autystyczny bis –przed premierą pojawiały się pytania czy na nowym krążku znajdzie się numer na miarę singla z pierwszego albumu. Teraz chyba można już jednoznacznie powiedzieć, że „Robaki” mają swój własny symbol (żeby nie powiedzieć  hymn;) Chodzi oczywiście o „Hymn”. Utwór zupełnie odmienny niż „Autystyczny”, ale słuchając go czuć niesamowitą moc. Bez wątpienia numer będzie brzmiał imponująco w wykonaniu na kilkanaście tysięcy gardeł podczas Woodstocku.

Dzień piąty – dalsze poszukiwania – do tej pory opisałem wszystko to, co samo skupiało na sobie uwagę podczas słuchania. Na „Robakach” nie brakuje też jednak numerów z „drugiego szeregu”. Nie chodzi wcale o gorszą jakość, czy o pojawiające się często „zapełniacze”, ale o kawałki, które zostają trochę w tle od tych najlepszych i które wymagają skupienia się na nich, aby uchwycić to, co w nich najlepsze. Do takich należą chociażby spokojne „Wilka dwa” i „Gimli”. Żeby przekonać się do tych numerów trzeba dobrze się w nie wsłuchać. To samo można powiedzieć o żywszych „Raus” i „Fanatycy” – nie przyswaja się ich tak łatwo jak chociażby „Serotonina”, ale też wypadają dobrze.

Dzień szósty – teksty – to bez wątpienia integralny element płyty, który podnosi jej wartość. Litza i Hans nie śpiewają  „o czymkolwiek”, ale o poważnych kwestiach - często pojawia się motyw wiary, zwątpienia, życiowych problemów i miłości. Co najważniejsze nawet najtrudniejsze tematy podjęte są bez patosu i w ciekawej formie (autorzy zręcznie bawią się słowem).

Dzień siódmy – do czego można by się tu przyczepić – w zasadzie to mógłbym zamknąć te rozważania dzień wcześniej, ale zawsze warto zastanowić się, co jeszcze można by było zrobić lepiej. Przyczepić mógłbym się w zasadzie do dwóch utworów – cały czas nie mogę przekonać się do „Tu i teraz” i „Robaków”. Oba kawałki są dla mnie pozbawione jakiegoś wyróżnika, który sprawiałby, że chciałoby się do nich wracać. No, ale to już pewnie kwestia mojego gustu, bo z pewnością znajdzie się wiele osób, które uznają tytułowe nagranie za mocny punkt playlisty.