Fear Factory - The Industrialist (2012)

Z „The Industrialist” mam mały problem. Bo generalnie to świetna płyta jest. Tyle, że jedynie w połowie, tej pierwszej. W drugiej nie jest też najgorzej, ale po tym, co Fear Factory serwuje na początku chciałoby się usłyszeć coś więcej. Niestety zamiast tego jest przeciętność, a do tego jeszcze prawie 10 minut czegoś, w czym nie mogę się kompletnie połapać. Chyba w tych kilku słowach streściłem z grubsza swoje odczucia związane z płytą, ale jeśli chcecie jeszcze dowiedzieć się czegoś więcej to zapraszam do dalszej części tekstu.

Początek brzmi obiecująco. Numer tytułowy rozpoczyna się od mechanicznego intra, a po nim rozpoczyna się już jazda na całego. Podwójna stopa i zabójczo precyzyjna gitara Cazaresa, czyli, FF w najwyższej formie. Następny w kolejności „Recharger” podtrzymuje poziom poprzednika. Do tego pojawia się charakterystyczny spokojny refren z czystym śpiewem Burtona. Podobny chwyt zastosowany jest w „New Massiah”. Ostre zwrotki i spokojny refren i tym razem wypadają przekonująco. Od utartego schematu odchodzi „God Eater”. Numer utrzymuje wolniejsze tempo i chociaż ponownie czysty śpiew przeplata się w nim z growlem to między jedną częścią, a drugą nie ma już tak dużego przeskoku. Na tym niestety z grubsza kończy się świetna część płyty i rozpoczyna ta przeciętna. Może lepiej byłoby powiedzieć solidna, bo nie jest ona na pewno słaba, ale odstaje od tego, co można było usłyszeć wcześniej.

„Depraved Mind Murder” to głównie dobry riff i ponownie spokojniejsza wokalna wstawka, ale czuć, że ten prosty szablon trochę się już przejadł. Zdecydowanie brakuje dobrej melodii, która sprawiałaby, że numer zapiszę się głębiej w pamięci. Ta sama bolączka powtarza się zresztą w kolejnych kawałkach. „Virus of Faith” czy „Difference Engine” słuchane pojedynczo mogą się podobać, ale kiedy dociera się do nich, jako kolejnych numerów na płycie to nawet ciężko zauważyć, kiedy jeden przechodzi w drugi. Na zakończenie „The Industrialist” zostaje jeszcze "Disassemble", który jest w zasadzie ostatnim właściwym utworem. Wspomniany kawałek przechodzi płynnie w krótkie outro, a to z kolei… w kolejne outro. Tym razem już dłuższe bo aż dziewięciominutowe. No i tu zaczynają się schody. Nie wiem, jaki był cel takiego zabiegu, ale jeśli ktoś oszczędza megabajty na odtwarzaczy to spokojnie może pominąć przy nagrywaniu ostatni track. Z pewnością nie straci nic z przyjemności słuchania. Chyba „The Industrialist” wypada wtedy nawet lepiej, bo po takim okrojeniu zostaje czterdzieści minut muzyki, co jest porcją idealną do przełknięcia.

Cóż więcej mogę napisać na koniec? W zasadzie swoją opinię o „The Industrialist” wyraziłem już na początku. Nie jest to słaba płyta. Przeciwnie. Nowe wydawnictwo Fear Factory wypada solidnie, początkowo można nawet liczyć na świetny materiał, jednak wygląda to tak jakby całej tej maszynerii gdzieś w połowie zabrakło paliwa żeby dociągnąć do końca na najwyższych obrotach. Może gdyby tradycyjnie płyta była dziełem kwartetu wyglądałoby to lepiej. Tymczasem osamotnieni Cazares i Burton stworzyli album dobry, ale słabszy niż trzymający równy, wysoki poziom „Mechanize”.